مهم نیست عمر “کوتاه” باشد یا “بلند” … مهم ، نفس هایی ست که با تو “کوتاه” و بی تو “بلند” کشیده می شود …

کسی آیا می داند ؟؟؟ پس از یاد گرفتن نام تو ، پس از “دوستت دارم” به چه می نازد الفبا ؟؟؟

دلمان کوچک است ولی آنقدر جا دارد که برای هر عزیزی که دوستش داریم ، نیمکتی بگذاریم برای همیشه ی عمر …

از یکی پرسیدند “بالاخره تونستی فراموشش کنی ؟” جواب داد “آره … تو این سه ماه و نوزده روزی که رفته یه بارم بهش فکر نکردم” . . . “زخم ها”خوب می شوند اما “خوب شدن” با “مثل روز اول شدن” خیلی فرق داره …

اي به داد من رسيده تو روزای  خودشکستن ای چراغ مهربونی تو شبای  وحشت من اي تبلور حقيقت توي لحظه هاي ترديد تو شب و از من گرفتي تو منو دادي به خورشيد اگه باشي يا نباشي براي من تكيه گاهي ميون اين همه دشمن تو رفيقي جون پناهي... ياور هميشه مؤمن تو برو سفر سلامت غم من مخور كه دوري براي من شده عادت... ناجي عاطفه من شعرم از تو جون گرفته رگ خشك بودن من از تن تو خون گرفته اگه مديون تو باشم اگه از تو باشه جونم قدر اون لحظه نداره كه منو دادي نشونم... وقتي شب شب سفر بود توي كوچه هاي وحشت وقتي هر سايه كسي بود واسه بردنم به ظلمت! وقتي هر ثانيه شب تپش هراس من بود! وقتي زخم خنجر دوست بهترين لباس من بود تو با دست مهربوني به تنم مرهم كشيدي برام از روشني گفتي پرده شب و دريدي! ياور هميشه مؤمن تو برو سفر سلامت غم من مخور كه دوري براي من شده عادت... اي طلوع اولين دوست اي رفيق آخر من به سلامت سفرت خوش اي يگانه ياور من مقصدت هر جا كه باشه هر جاي دنيا كه باشي اون ور مرز شقايق پشت لحظه ها كه باشي خا طرت باشه كه قلبت سپر بلاي من بود! تنها دست تو رفيق دست بي رياي من بود ياور هميشه مؤمن تو برو سفر سلامت غم من مخور كه دوری برای من شده عادت....